Thursday, 6 October 2011

Telangana Struggle – Current Trends – My Thoughts

I have started writing this small piece on the 17th day of the general strike also calledSakala Janula Samme, which roughly translated means, Strike by all people. It’s an amazing coming together of different forces; government employees, political leaders, students, workers, men, women and children. It is one of the most affirming acts in support of the demand for a separate state of Telangana. The protest has been largely peaceful and nonviolent - credit goes to one and all, participating in it.

The governments (more particularly, the parties in power) at state and union level however have chosen to remain conveniently silent. Prime reason to a layman like me appears to be pure opportunistic politics. None of the parties can be excused for causing the logjam. The apportionment might vary. It is not that alternatives do not exist. It is not that the problem is insurmountable. The only problem is dirty politicking. Everyone wants his or her pie undivided. The problem is not the protest by ordinary people on either side. The problem is, which party gets the access to their loyalty – at least in the next election. The one after that is nobody’s worry; at least for now.

Congress and Telugu Desam Party are caught in the crossfire and their opportunistic politics have been exposed to the core. Their only hope is to somehow retain their political base in both the regions and to enable this and using a strange logic, allow their local leadership to play hard on both sides of the fence. BJP is trying to re-gain foothold in a dicey situation. Telangana Rashtra Samithi is trying to be the sole champion in its region and in the process falls back to aggression of the crudest kind to increase its vote base. Whenever the movement seemed to pause, the party dished out vitriol in copious quantities.

The past few days (some days before the start of general strike also included) however have started to throw up bits and pieces of information on incidents in some places and proclamations by certain groups on their action plan, which cause immense worry in me as an observer. The incidents or statements mentioned below might be a relative minority among the multitude of voices and actions and could have been ignored but for the fact that there were no opposing voices against them from Telangana. These could be the possible beginnings of consolidation by the fascist elements in the movement.

I would like to re-iterate that the views expressed are purely on certain happenings in the separate statehood movement in the recent past and should not be interpreted as an opposition to the demand for Telangana state. I recognise and endorse the democratic demand for Telangana. The endorsement or recognition however does not mean a blind support to the struggle. Happenings that are unacceptable against established principles of democracy and human rights have to be stated and condemned even if some see it as antagonism.

To those who question my logic of focussing mainly on Telangana agitation and not the United Andhra Pradesh movement, my answer is as follows – I retain hopes on Separate Telangana movement being one with the potential to bring in real change in socio-economic structures currently aligned against the poor and working classes. The separate state movement has raised many hopes in people like me; hence the high expectation levels on it as well as higher level of anxiety on seeing undemocratic trends. As they say “ends always match means”.

I will mention the incidents and statements as well as my views on the same.

Few incidents:

Protesters belonging to employees JAC (Joint Action Committee) destroy buses and thrash employees willing to attend the job - mostly from coastal Andhra and Rayalaseema near NGOs colony in Vanasthalipuram.

Some miners in Singareni collieries who were willing to attend work during the strike were threatened by other miners who were supporting the strike from doing so.

If the protestors want to strike work for a demand, they are very much in the realm of democratic methods of protest. Their right to protest is to be respected and protected. This right however is not a right granted in isolation for that select group of protestors but is part of the universal recognition that rights are equal for everyone. The movement should recognise that there are differing views and compulsions for different groups. Refusing to recognise the same and resorting to violence to browbeat the opposition into acquiescence is not democratic. This is nothing but violation of the willing to work, workers rights. Right to protest does not mean there is a right to obstruct against wishes of others or right to punish others.

Protesters burned a bus being used to transport software employees within the city.

The grouse was that private transport vehicles were being used to cushion the adverse impact created by the state-run Road Transport Corporation employees going on strike in T region. If the powers that be are ignoring the strike- it is not because they are being misled or misinformed. It is only because they chose to. Victimising innocent people by vandalising private property is not the way to go about it. What is the objective of the movement? Separate state and self-rule or unilateral acceptance of their demand?

Protestors vandalise house of Minister Ponnala Lakshamaiah.

Where is the democratic spirit in this act? What gives anybody a right to vandalise private property? Even if the person is a betrayer there are ways to handle the person, particularly a politician. A resounding defeat in the electoral process is the way to show dissent in unambiguous terms. Vandalism is nothing but a return back to jungle law.

Few statements:

Mr. KK states that he is very anguished and worried and would commit a suicide if the separate statehood demand were rejected.

Mr. KCR states that, he would commit suicide by consuming poison, if T is not granted.

These, self–declared and to a large extent, accepted champions of the movement are again indulging in the talk which lead to hundreds of innocent people ending their lives tragically in suicides. For a long time, during the early days of post December 23, 2009 statement by Mr.Chidamabaram, many young couple were dying by dozens, consumed by a combination of despair and angst. The political parties and intellectuals uttered not a word against suicides. The political parties shamelessly tried to exploit the situation by glorifying these suicide victims as martyrs and heroes. None had the guts to admit that these deaths were unwarranted and misguided. I was privy to discussions among intelligentsia of Hyderabad where people were scared to issue statements condemning suicides. The atmosphere was so emotionally charged.

For one and a half year all the talk in popular media was about counting numbers – 200 suicides.. 400 suicides… and 600 suicides. The politicians of Telangana were happy inciting people and their emotions using suicides as a rallying point. They only added fuel to the fire, never trying to douse the flames. Who are these leaders trying to fool? And for how long? If they had conviction and commitment to the cause, they should have been issuing statements that suicide is normally seen as a misguided act and not one of courage. They should have exhorted people to live and fight but not any other way.

Mr.Kodandram the convener of political JAC alleges that the union government is not being responsive to the aspirations of people, hence there is a need to make the struggle a militant one.

Coming from Mr.Kodandram this is a very disappointing statement. He was sounding like he was playing to the galleries but knowing him reasonably well I think he lost his emotional balance for a second. He should have retracted his wording but he did not. He tried to justify his statement by saying that Gandhiji and his struggles were militant too. This is nothing but a weak attempt to justify his slip of tongue. A learned and accomplished academic like him should recognise that words in vocabulary have a certain meaning for the majority section of people. Interpretation of their meaning in other ways than popular ones in a sensitive issue like this is unacceptable.

The words Gandhi and militant are miles apart for people comprising the majority. To me, the words militant and Gandhi would have been used synonymously only by some elements belonging to the British imperialist class. The word militant used in this context can only signify more physical violence for the “worried against aggression” ordinary person.

A group of students proclaiming to represent Telangana students union held a press meet and issued a threat to launch a campaign with the slogan “Andhra go back”. The students talked of targeting individuals and their establishments in Hyderabad city if they belonged from outside of Telangana and are suspected to be against the formation of it.

The statement brings back memories of many unpleasant things from history. Quoting following examples might elicit violent protests but this trend if not condemned is nothing short of being the starting point of a violent anti-Muslim or anti-Jew propaganda which all humanists condemn. Inciting hatred against individuals belonging to one group is nothing but bringing to South India the horror of Narendra Modi or Raj Thakre’s divisive politics. The wrongs perpetrated by a minority cannot be attributed to the majority. The people from Coastal Andhra or Rayalaseema have come to the capital city of their state in a free country. They are not the enemy from a foreign country. We are a nation that has seen the horrors of partition and should be wiser for it.

In these extraordinary circumstances, one should go through the book “The Argumentative Indian” by Amartya Sen. He brings out in simple and beautiful fashion, our history as a nation, which largely allowed dissent and contradicting views. From Ramayana through Ashoka and to Akbar the tradition has been kept alive. He also expresses alarm on how right wing forces are becoming dominant in the society and pushing people to subscribe to their unidirectional approach. If further delay is caused by irresponsible governments with opportunistic politicians at helm it will only strengthen these hawkish forces. The ordinary person tired of this delay will be a gullible target for malicious indoctrination. Hopefully Telangana region, with it’s rich history of revolutions, social movements and openness to outsiders will be bale to resist and fight back any such attempts to vitiate the socio-cultural fabric in the region.

Way Forward:

The people in both regions need to act and express carefully and responsibly. The demand for a separate state is a just and democratic demand and it needs to be given sooner or later as the division between the regions is almost complete in the recent times. The emotional gulf is too big to be bridged. The list of injustices is too long to be ignored. The people of Telangana need to forge ahead with their demand using democratic and non-violent tools.

People who support separation or keeping it united have to be allowed to express it peacefully without being threatened in the spirit of upholding democratic values. Proponents of both theories – separate state and unified state should put forward their theories/claims in manner that is not disrespectful/demeaning to the other side. Media at state and national level should focus on transmission of news regarding opinions which will help progression in the discussions instead of trying to look at hardcore or sensational material.

Provocative statements like the ones issued by Lagadapati Rajagopal or incendiary ones like those by Payyavula Keshav (Suicide Bombings for keeping the state united) etc should be condemned without fail by one and all – especially from ones supporting a unified state. They do not create any sense of brotherhood or oneness. Proponents of Telangana should similarly refrain from painting one and all from Coastal Andhra or Rayalaseema as villains. Their case is strong enough without a need for demonising any group.

Government at both levels – state and union, should act with a sense of commitment to resolve the issue at the earliest to avoid further escalation of tensions and animosity between the regions. They should put politics aside and work with the welfare of people in mind. Like the popular slogan “Let us separate as brothers and be one as well-wishers”.

Wednesday, 14 September 2011

Hyderabad Master Plan – Whither Telangana?

Introduction:

Hyderabad Metropolitan Development Authority (HMDA) has come out with draft metropolitan development plan (commonly called as master plan) for the extended areas of Hyderabad urban agglomeration and has invited public feedback on the same before finalising it. At the end of feedback period the government will look into the merits/demerits of the suggestions received and will finalise the Plan for final notification. This plan will become binding after final approval and will remain in force until the year 2031. The plan covers an area of roughly 5900 km². To give a better perspective, the area in size almost equals the area occupied by the countries of Palestine or Brunei and is approximately half the size of Qatar. The planning area includes 35 mandals and 850 villages spread across 4 districts. The inner boundary of Outer Ring Road Growth Corridor (ORRGC) towards the core of city is taken as inner boundary of the plan radiating outside. Some parts of this plan already have an approved master plan falling within the limits of erstwhile Hyderabad Airport development Authority (HADA), Cyberabad Development Authority (CDA) and Hyderabad Urban Development Authority (HUDA). These planning authorities have been abolished and HMDA has been created as an all encompassing planning authority for Hyderabad city and its surrounding areas.

Hyderabad city is no stranger to planning. The city itself was designed on the model of an Iranian city – Isfahan by Mir Momin during the reign of Muhammad Quli the founder Sultan of Hyderabad. The city progressed over years by careful planning. During the reconstruction phase of city ravaged by floods of 1908, a City Improvement Board (CIB) was established on the recommendations of Sir.M.Vishvesharaiah. The CIB was responsible for planning and execution of the infrastructure required for the plans. Its counterpart in Secunderabad was Town Improvement Trust (TIT), After independence and amalgamation of the princely state of Hyderabad into India, the planning was taken over by municipal corporation. As the city grew bigger and unwieldy, need for better planning was acutely felt in some quarters of the government and A.P. Urban Areas (Development) Act, 1975 was enacted to create Urban Development Authorities with a mandate of planning for cities and their peripheral areas. HUDA was established in the same year. The Authority prepared its 1st master plan, which was finally approved in 1980. Attempts to revise this plan began as early as in 1998 and continued till 2001. In 2003 that draft plan was put up for public consultation. It was shelved indefinitely after some time for no apparent reason. Finally in the year 2007 draft plan of 2003 with some modifications was introduced and approved after few efforts at public consultation. Other master plans were approved subsequently – HADA, CDA etc. Master plan for the core city was approved in 2010. In the year 2008 HUDA was disbanded and HMDA was formed. Apparently the need for this was a recognition of the fact that the city and its range of influence are far wider compared to the initial days of planning and hence the move to plan for larger areas.

The problem with Hyderabad and it's planning is not new. Like many Indian cities in transition from sleepy towns to well connected global and local investment centres, Hyderabad had to deal with haphazard growth and ad hoc decisions thrust upon it by various foci of pressure. These pressures included political, bureaucratic, rural to urban migration, poor regulatory mechanisms and weak enforcement. Proof of it is in the fact that hundreds of Government Orders (G.O.) have been issued after final notification of these plans including conversion of land from uses like conservation or water body to residential or commercial in spite of objections being raised from various activist groups working on issues of environment, urban planning, housing and so on.

HMDA/HUDA have been appealed to quite extensively during the last 2 master plan preparations - in 2007 for HUDA area and in 2010 for MCH area. The appeals were primarily focussed on lack of transparency during the preparation of plan, poor data on existing and porposed plans etc. HMDA is back to its old ways as the proposed plan goes against many norms of planning, violates the law of the land, violates the spirit of the Constitution of India and undermines future of the region.

Gaps in the Current Plan/Process of consultation:

1) The current plan put up for public consultation is a poorly prepared document and is of little value to a person trying to understand the plan in its totality. It extends across 35 mandals in 4 districts. The draft plan is given in English and cannot be understood by majority population living in approximately 850 villages. The maps being displayed by HMDA only in its offices are in English and cannot be understood easily by rural folk. Documents in Telugu were made available only after local elected representatives and civil society groups exerted pressure.

2) Maps available for sale via CDs in HMDA sales counters do not have essential details like survey number etc. which makes it very difficult for people to formulate opinion about the plan – good or bad.

3) Maps have been put up for display only in 5 (five) places making it difficult for people to access them.

4) Consultations have not been organized without which various stakeholders cannot understand the intricacies of provisions in the plan. Without a proper understanding, concerned stakeholders are at a disadvantaged position to give any kind of feedback.

5) The proposed plan should have included the existing land use map as per provisions of AP Urban Areas (Development) Act, 1975. This provision has not been followed making the process an illegal one.

6) Section 11.1 of Hyderabad Metropolitan development Authority Act 2008, specifies that the authority shall within 2 years prepare the Metropolitan development plan and a metropolitan investment plan. In the current situation HMDA has prepared only a development plan without any investment plan. This is clearly a case of counting chickens before they hatch and ultravires of the act from which their authority originates.

7) The proposed regional ring road seems to be a very ambitious plan. Outer ring road much closer to the city has not yet been completed, neither have the proposed developments along it happened. If this is the case right now, we suspect the regional ring road will have very little utility value within the time frame proposed. We have also seen in the ORR case that the final alignment was changed many times which affected a lot of people adversely. The current regional ring road plan also might be changed in future leading to large scale corruption as witnessed in the case of Outer Ring Road (ORR).

8) The current plan has mentioned about planning for future needs in terms of basic amenities like drinking water, sanitation, education, electricity and health infrastructure, transportation etc. It is however not clear as to what the sources are or where the infrastructure would come up. Because there is no investment plan, it is not at all clear as to how the proposed infrastructure would be financed and in what stages.

9) No mention of standards or procedure adopted to calculate various land use requirements.

10) Many missing gaps in data on the maps —Zilla Parishat Roads not marked and not shown in the plan —Many places with institutional areas not marked all in the map.

11) Zoning regulations are quite surprising – while the name used is conservation zone one of the activities permitted is – mining!!

Constitutional Spirit of de-centralization ignored:

The Constitution of India recognized the need for decentralization of governance to enable greater participation of people in governance and thus strengthen democracy. Decentralization was formalized by 73rd and 74th constitutional amendments. HMDA encompasses both urban and rural areas covered under these 2 amendments. Article 243 ZE of Indian Constitution mandates that there shall be a Metropolitan planning committee in every metropolitan area. This committee is mandated to look into planning issues and coordinate between municipalities and panchayats on matters of planning and sharing of resources. The government of A.P. has committed to establishing the Metropolitan planning committee for Hyderabad by way of an MOU with union government for accessing funds under JNNURM program. It has shirked this responsibility after garnering funds from the union government. HMDA and its establishment are in direct violation of spirit of the Constitution as HMDA leads to more centralization of planning and governance. Recent inquiries with elected representatives of Panchayats and municipalities in the plan area have revealed that they have not been consulted during the preparation of the draft plan. HMDA till date has not organized any consultation programs with them. This goes on to show the brazenness with which decisions are being forced down the throat of smaller administrative entities. It is nothing but abuse of discretionary powers vested with the state government.

Hyderabad v/s Telangana

What this plan would mean to the future of the region is an interesting question. The plan proposes 13 urban nodes in the periphery of Hyderabad city which are to act as counter magnets to reduce the pressure being imposed on Hyderabad city and might reduce influx of people into the city. To support this idea, a lot of land has been allocated for residential and commercial usage in those 13 nodes. This might lead to a situation where people instead of coming to Hyderabad from various districts would settle down in these nodes, automatically reducing load on the core city. Quality of civic services and quality of life can improve in the areas leading to improved standards of life.

On the surface, this plan looks very rational and seems to be following good principles of planning. The flipside of this plan is the fact that many of these counter magnets will also become counter magnets for their respective district headquarter towns. This would then lead to a situation where these towns, which are within 100 to 150 km radius of Hyderabad, will continue to stagnate in terms of growth and industrialization leading to a further lopsided growth in the region of Telangana. Subsequently, this lopsided growth would further heighten the feeling of inequity and injustice currently widely prevalent in the region.

The population figures from 2011 census probably can be used as an indicator to this phenomenon already at work. Out of 10 districts in Telangana only 3 districts recorded higher population growth rate than that of the state (Ranga Reddy, Medak and Mahboobnagar) growth rate for the period between 2001-2011 while for the period between 1991 and 2001 7 districts in Telangana recorded higher population growth rate than that of the state (Ranga Reddy, Medak and Mahboobnagar) growth rate. The period between 2001 and 2011 also coincides with large-scale reforms/projects/plans facilitating higher growth in Hyderabad. These reforms and projects were centered around Hyderabad – it’s governance and land resources.

Many alternatives exist to this problem. One, which comes immediately to mind and looks more practical is the model advocated by a citizens group called “Citizens for better public transport in Hyderabad”. This group had put forward an idea in which the district centers of Nizamabad, Karimnagar, Medak, Mahboobnagar, Nalgonda and Warangal in the region can all be connected to Hyderabad by high-speed rail network by which the travel time between these district headquarters and Hyderabad is brought down to one to one and half hours making it convenient for people to work in Hyderabad and continue to live in their district headquarters. This idea if implemented properly can lead to a shift in attention from Hyderabad, and lead to more investments, public and private in these towns thus creating local growth engines which can lead to overall development of the surrounding areas too.

The above model it probably the best one to address the vexatious issue of primate city (Hyderabad) devouring resources and opportunities of surrounding areas leading to their impoverishment. The current situation in which a huge people's movement is going on demanding for a separate state of Telangana is the result of the lopsided growth model focusing major developments and investments in and around Hyderabad city which led to drastic decline in employment generation and investments in the hinterland districts. People of the region perceive this model as one being driven by interests of landholders of surrounding areas of Hyderabad who are predominantly from coastal Andhra Pradesh and Rayalseema. The current master plan will further accentuate this feeling if pursued without any modifications.

The plan predicts a population of 1.84 crores by the year 2031. This would mean that the city of Hyderabad and its surroundings will impose a higher demand on the surrounding districts for resources like water, electricity, land for dumping of garbage etc. Situation already exists, where farmers downstream of reservoirs supplying water to Hyderabad are already protesting water allocation to Hyderabad city. The current plan will require more and more transfer of water from distant places by diverting irrigation water. This water can come only by reduction of irrigation water allotment in Telangana region.

Villages and towns downstream of Hyderabad have been suffering the ill effects of untreated sewage water entering and contaminating their water sources. Increased water supply to Hyderabad would only result in further aggravation of the problem, as the current plan does not have any clear ideas on how to tackle the untreated sewage problem. The current plan also ignores the highly problematic part of managing solid waste of the city. If the current situation were any indication, it would mean that all the garbage of Hyderabad would be dumped onto one or more helpless villages in the surrounding area. The city does not even attempt segregation of waste to reduce the amount of garbage that needs to be transported outside and safely disposed in a landfill. The city, which cannot behave responsibly, loses any claim it has to dispose its problem onto others.

Conclusion:

The current draft development plan would irreversibly alter the growth/development contours of Telangana region if pushed without a rethink. It should be shelved immediately and HMDA should initiate an exercise to identify ways and means of integrating growth of city with that of the region so that a win-win situation can be arrived at. The philosophy of creating monolithic mega-cities is outdated and Hyderabad already reeling under the effects of rapid growth should not be pushed down this road of no return. The road leads only to implosion.

Many gaps existing in the data and plan needs to be addressed and the plan is to be revised significantly to make it a sustainable and equitable one.

Friday, 25 March 2011

Open Letter to members of Sri Krishna Committee on Telangana


To: Committee for Consultations on the Situation in Andhra Pradesh, Ministry of Home Affairs, Government of India
To,
Shri Justice B N Srikrishna (Retd.)
Shri Vinod Kumar Duggal, IAS (Retd.)
Prof (Dr.) Ranbir Singh
Dr. Abusaleh Shariff
Prof (Dr.) Ravinder Kaur

Sub: Your response sought on Justice Narasimha Reddy (AP High Court) judgment.
Ref: 1) Report submitted by Committee for consultations on the situation in Andhra Pradesh.
2) Judgment pronounced by Andhra Pradesh High Court in Writ Petition No.1569 of 2011 dt: 23-03-2011

Respected Members of the committee,

We are concerned citizens of Andhra Pradesh state, greatly interested in seeing an end to the current state of unrest and turmoil in Andhra Pradesh arising out of demand for a separate state of Telangana. We seek a solution that is established on the principles of Justice and Fairness enshrined in democracy.

We have gone through the copy of Judgment referred to above and are extremely disturbed with the thoughts induced by it. Pronounced by The Hon’ble Sri Justice L.Narasimha Reddy on 23rd March 2011, it raises serious questions on the integrity and intentions of members in the committee. The questions, left unanswered would contribute negatively to the prevailing atmosphere in the state and vitiate things further. We as concerned citizens are anguished by turn of events and would like to seek certain clarifications and your response to the following points being raised by us from each and every one of you as being members of the said committee. We expect truth and nothing but the truth from you.

Each and every one of you was appointed to the committee owing to your very high reputation as individuals of high integrity. Your appointment we assume was based on the belief that you all possess skills and objectivity to understand and guide the Government of India in finding right solutions to the burning problem.

The judgment referred to above casts serious aspersions on your integrities and motives individually as well as a group. The judgment if left unexplained by your group will strike at the basic foundations of trust people of this country have, on various mechanisms of governance.

Please do respond to the questions below, individually or collectively as per your convenience and conscience.

1) Was there a process by which contents of the report were approved and were the contents of the 8th Chapter approved through the process if it existed?

2) Was the 8th Chapter (VIII) of the committee report authored and approved by all the members? If No, who authored it and who all approved it?

3) Do you agree that the secret part of the report in the form of Chapter 8 is beyond the publicly given Terms of Reference (ToR) to the committee?

4) What prompted the committee members to prepare this note/Chapter 8 going beyond the given Terms of Reference (ToR) of the committee? Were any instructions given to the Committee by Government of India or its agencies to prepare a note of this nature?

5) The judgment opined in Paragraph 44 “The very purpose of appointing Commissions or Committees is to gather different views from the public and stakeholders, analyzing them with reference to evidence and other material, and to make a suggestion to the Government, enabling it to arrive at a just and proper conclusion. It is a different matter that the ultimate decision is to be taken by the Government and in a given case; the report can be ignored altogether. More than the conclusions, or recommendations of the Commission/Committee, it is the reasons, which prompted them to arrive at the conclusions that become very important. Even where a person is otherwise opposed to a particular conclusion or viewpoint, may become convinced, once the relevant reasons are known to him. Conclusions can be arrived at by the administrative authorities also. What makes them more acceptable to the public, is the reasons recorded therefore. Since the Committee or Commission of Inquiry has a wider and larger access to the public, the reasons are bound to be sound. They are the ultimate distillation of the enormous material, which the committee receives, in the course of inquiry”. Do you agree with the above opinion?

If yes - Paragraph 64 of the judgment says, “ The Committee discussed the issue of communal violence in its secret note. The subject is certainly a sensitive issue. As to source of information, it, however, observed, “The intelligence wing of the State Police and the I.B. will be more informed on this aspect”. This means that the Committee relied upon some other source, for its analysis, if not, for its recommendations. Though privilege under Sections 123 and 124 of the Evidence Act was claimed, none of the ingredients thereof either pleaded or proved.” What were your sources for arriving at a conclusion on current scenario and recommendations on the issue of communal violence? Disclose them to validate your claims.

6) The supplementary note with three parts summarized under the sub-headings a) Political Management, b) Media Management and c)Full Preparedness are of a very dubious nature going by the contents exposed in the judgment. The contents clearly indicate that Committee Members took upon themselves the job of giving suggestions on how to quell the movement by using various “management” strategies. The recommendations give us the impression that committee members had ulterior motives in maintaining the “status quo”. This is nothing but violation of trust imposed in your committee by people of all regions in Andhra Pradesh to suggest a just solution by doing an impartial and dispassionate study. Do you agree and if you do not what is your explanation on the nature of contents in Chapter 8 and supplementary note?

6) How did the committee arrive at recommendations listed under “Media Management”? Do the members see the recommendations as being rooted in the spirit of democracy or otherwise?

7) We do not hesitate in saying that the contents of Chapter 8 of the report and its supplementary note, if true and have been arrived at unanimously by the committee members indicate that the members have acquiesced to pressures known only to them and have acted against principles and values of morality and prudence of the highest order imposed upon them by being members of the committee. Do you disagree?

We demand all of you to respond collectively and individually to vindicate your stand in coming out with a secret chapter and note that violate all known principles of neutrality and democracy expected from being members of a committee of this nature. Do not delay or avoid responding to our open letter, as it will be construed as a willful act of sabotage of democracy.

Awaiting your response and hoping out of hope that our trust in democracy and justice will be reaffirmed.

Sincerely,

The link to online petition is

Monday, 26 April 2010

Article on AP Informtion Commission Annual Report in Eenadu


The artilce appeared in Eenadu Mundadugu page dedicated for RTI. There is some editing by the news paper team resulting in some changes to the original I sent to them. I guess one cannot avoid it in these days.

Tuesday, 16 February 2010

సమాచార హక్కు చట్టం – కింకర్తవ్యం?

ఒక వార్తా పత్రిక ప్రచురణకు వ్రాసిన చిన్న ప్రకరణము. ప్రచిరతమౌతుందో లేదో :-) గమనిక: - టైపింగ్ తప్పులు చాలా ఉన్నాయి - క్షమించ గలరు

An article in telugu for a news paper publication. Dont know whether it will be published or not :-)


వ్యాసకర్తలు: ఉమేష్ వర్మ, రాకేష్ రెడ్డి (http://rakesh-will-do-it.blogspot.com) (సమాచార హక్కు ప్రచార ఐక్య వేదిక)

(ఈ వ్యాసంలో పేర్కొన్న గణాంకాలు, విషయాలు సమాచార హక్కు ఉపయోగించి తెలుసుకోవడం జరిగింది.)

సమాచార హక్కు చట్టం వచ్చి నాలుగు సంవత్సరాలు దాటిన సందర్భంగా మన రాష్ట్రంలో ఈ ప్రజల చ(చు)ట్టం అమలు మన రాష్ట్రంలో ఏ విధంగా ఉన్నది మరియు ఇబ్బందులు ఎక్కడ ఏర్పడుతున్నాయి అనే అంశాల పై సమీక్ష చేసే ప్రయత్నమే ఈ వ్యాసం.

సమాచార హక్కు చట్టం ప్రభుత్వంలో వ్యవస్థాగతమైన అవినీతిని రూపుమాపే చట్టంగా, జవాబుదారీ తనాన్ని పెంచే చట్టంగా, ప్రజలకు పట్టం కట్టే చట్టంగా ఇలా ఎన్నో విధాలుగా ఎందరో శ్లాఘించారు. ప్రభుత్వ పనితీరులో మరియు పథకాలు అమలులో పారదర్శకత మరియు జవాబుదారితనం దీనికి పట్టుకొమ్మలు. మరి ఇటువంటి చట్టం నిజంగా తన రూపకర్తలు ఆశించినట్లుగా పని చేస్తోందా అనేది నిశితంగా గమనించినపుడు కొన్ని అద్భుతాలు, మరెన్నో నిరాశజనకమైన విషయాలు కనబడతాయి.

కమిషన్ల పాత్ర – నియామకం

ఈ చట్ట అమలుకై ఏర్పడిన వ్యవస్థలో కమీషన్ల పాత్ర చాలా ప్రధానమైనది. వీటికి సంస్థాగతంగా కోర్టులతో సమానంగా అధికారాలు ఇవ్వబడ్డాయి. కోర్టుల మాదిరిగానే వీటికి స్వతంత్ర ప్రతిపత్తిని ఇవ్వడం జరిగింది. కమిషనర్లకు ఎలక్షన్ కమీషనర్ల హోదా ఇచ్చి వారితో సమానమైన జీతబత్యాలు ఇవ్వడం జరుగుతోంది. దీనికి కారణం సమాచార వెల్లడిలో ఎటువంటి అవరోదాలు కలిగినా వీరి ప్రత్యెక అధికారాలు ఉపయోగించి దరఖాస్తుదారులకు సమాచారాన్ని అందిస్తారని. కాని వీటి పనితీరుపై ఈ మధ్య కాలంలో చాలా అభ్యంతారాలు వెల్లడవుతున్నాయి. కొన్ని సందర్బాలలో వీరి పైనే అవినీతి ఆరోపణలు రావడం గమనార్హం. అప్పీళ్ళ పరిష్కారంలో పెరుగుతున్న జాప్యం, సరైన కారణం లేకుండా సమాచారం నిరాకరించిన, సమాచారం ఇవ్వడంలో జాప్యం చేసిన అధికారులకు జరిమానా విధించకపోవటం, ఒక కమీషనర్ మరియు ఇంకొక కమీషనర్ తీర్పుల మధ్య ఉన్న అపార వ్యత్యాసాలు, సామాన్యులకు తెలియని, అర్ధం కాని నియమాలు ఇలా ఎన్నో అభ్యంతరాలు కమిషనర్ల పనితీరుకి అద్దం పడుతున్నాయి. స్వతంత్రంగా మెలిగి ప్రజల ప్రాథమిక సమాచార హక్కుని కాపాడాల్సిన కమిషన్లు చాల చోట్ల అధికారులకి వత్తాసు పలకడం విడ్డూరమే.

ఈనాడు ఇవే కాకుండా కమిషన్లకు సంబంధించి కొన్ని మౌలికమైన ప్రశ్నలు ఉత్పన్నమవుతున్నాయి. కమీషనర్ల నిష్పాక్షికత పై, వారి ఎంపిక తీరుపై సందేహాలు వ్యక్తమవుతున్నాయి. ఈ మధ్య జరిగిన కొన్ని సంఘటనలు ఈ అనుమానాలకి బలం చేకూరుస్తున్నాయి. కొన్ని నెలల క్రితం కొంతమంది స హఉద్యమకారులు ప్రధానమంత్రి కార్యాలయంలో కేంద్ర సమాచార కమీషనర్ల నియామక ప్రక్రియకు సంబంధిచిన ఫైళ్ళను అడిగారు. చాలా ఆశ్చర్యం కలిగిస్తూ ఇందుకు సంబంధి౦చిన సమాచారం ఏదీ తమ వద్ద లేదని జవాబు ఇచ్చారు. చట్టం ప్రకారం ముగ్గురు సభ్యుల నియామక కమిటీకి ప్రధానమంత్రి నేతృత్వం వహిస్తారు. ఇది చాల దిగ్భ్రాంతి కలిగించే విషయం. కేంద్ర ప్రధాన ఎన్నికల కమిషనర్ హోదా కలిగిన స్థాయి పదవికి సంబందించిన నియామక ప్రక్రియ ఎలా జరిగిందో తెలియని పరిస్థితి మన దేశంలో మాత్రమే కనబడుతుందని అనుకుంటున్నాము. ఇది ఎన్నో సందేహాలను లేవనేత్తుతోంది. ఈ మొత్తం ప్రక్రియలో స్వార్థపూరిత ప్రయోజనాలతో నిర్ణయాలు తీసుకోబడ్డాయనే ఆరోపణలకు బలం చేకూరుతోంది. మన రాష్ట్రంలో కూడా ఈ ప్రక్రియపై 2005లొ కొంత వివాదం జరిగింది. దివంగత ముఖ్యమంత్రి రాజశేఖర రెడ్డి తన అంగీకారం లేకుండా కమీశనర్లను ఏకపక్షంగా నియమించారని ఎంపిక కమిటిలో ప్రతిపక్ష నేత హోదాలో సభ్యుడైన చంద్రబాబునాయుడు ఆరోపించారు.

చట్టాన్ని కాపాడాల్సిన సమాచార కమీశనర్ల నియామక ప్రక్రియ పూర్తి అసంబద్ధంగా జరిగిందని ఇదే చట్టాన్ని వాడి ప్రజలు తెలుసుకోవడం ఒక మిశ్రమ స్పందన కలిగిస్తోంది. ఈ చట్టం ముఖ్యమైన ఈ విషయాన్ని బహిర్గాతపరిచింది అన్న సంతోషం, ఒక వైపు, చట్టాన్ని పరిరక్షించే కమీశనర్లను నియమించే ప్రక్రియ పూర్తి లోపభూయిష్టంగా ఉంది అన్న బాధ ఇంకో వైపు.

ఈ మధ్య మాజీ పోలీసు అధికారి కిరణ్ బెడీని కేంద్ర ప్రధాన సమాచార కమిషనరుగా నియమించాలని పెద్ద ఎత్తున డిమాండ్లు . అన్నా వచ్చాయి. అన్న హజారే, అరవింద్ కేజ్రివాల్ లాంటి ఉద్యమకారులు ఆమె అభ్యర్ధిత్వాన్ని బలపరుస్తూ ప్రకటనలు, వినతి పత్రాలు జారీ చేసారు. ఆ డిమాండ్ లో, ఎంపిక ప్రక్రియ పారదర్శకంగా ఉండాలని, పరిశీలించిన వ్యక్తుల వివరాలు బహిర్గత పరచి ప్రజల విన్నపాలు అభ్యంతరాలు ఆహ్వానించి, వాటిని పరిగణలోకి తీసుకోవాలనే అంశం కూడా ఉంది. ఇది ప్రజాస్వామ్య ప్రక్రియలో ఆహ్వానించదగ్గ మార్పు. దీనిని అధికారంలో ఉన్న పెద్దలు మన్నిస్తారని, ఎంపిక ప్రక్రియ అందరికి ఆమోదయోగ్యంగా, పారదర్శకంగా ఉంటుందని ఆశిద్దాము.

మన రాష్ట్ర కమిషన్ తీరు తెన్నులు

మన రాష్ట్ర కమీషన్ పనితీరు విషయానికి వస్తే చేసింది గోరంత చెయ్యాల్సింది కొండంత అన్న చందంగా ఉంది. దాదాపు 62 శాతం అప్పీళ్లను చిన్న చిన్న సాంకేతిక సాకులతో తిరస్కరిస్తున్నారు. జీ.ఓ. 66 లోని నియమ నిబంధనలు సాకుగా చూపెడుతూ అప్పీళ్లను తిరస్కరిస్తున్నారు. సెక్షను 18(1) ప్రకారం కమీషనుకు ఫిర్యాదు చేస్తే వాటిని తిరిగి పంపిస్తున్నారు. ఫిర్యాదుకు అప్పీలుకు మధ్య తేడాను పరిగణలోకి తీసుకోవడంలేదు. ఈ వ్యవహార శైలి వల్ల ప్రజలు ఎన్నో ఇబ్బందులు ఎదుర్కొంటున్నారు. మొదటి అప్పీలు చేయాలని తెలియక నేరుగా కమీషను వద్దకు వచ్చిన వారికి అది తప్పు అని చెప్పడానికి 2-3 నెలల సమయం తీసుకొంటున్నారు. దీనివలన రెండవ అప్పీలు చేసుకొనే అవకాశం కోల్పోతున్నారు. అప్పీలును తిరిగి పంపిస్తూ జరిగిన జాప్యాన్ని పరిగణలోకి తీసోకొని మొదటి అప్పీలు ప్రక్రియను అనుమతీస్తూ ఉత్తర్వులు జారీ చేయటంలేదు. దీనివలన ప్రక్రియ మొత్తం మొదటికి వస్తోంది. ఇది సమాచారం కోరేవారిని తీవ్ర అసంతృప్తికి మరియు నిస్పృహకు గురిచేస్తోంది. ఇక్కడ ఒక ముఖ్యమైన విషయం మనం గమనించాలి. 02-04-2008 రోజున జరిగిన మన రాష్ట్ర కమిషనర్ల సమావేశం లో పైన పేర్కొన్న తరహాలో తిరస్కరించిన అప్పీళ్ల విషయంలో ఒక నిర్ణయం తీసుకొన్నారు. తిరస్కరణ నోటీసు అందిన 7 రోజుల లోపు లోపాలను సవరించి అప్పీలును తిరిగి పంపించిన ఎడల అప్పీలును స్వీకరించడం జరుగుతుంది. కాని దురదృష్టవశాత్తు ఈ సమాచారాన్ని ఇంత వరకు ఈ ఒక్క అప్పీలు దారునకి చెప్పిన దాఖలాలు లేవు. ( ఈ సమాచారం రాష్ట్ర కమీషన్ లో సమాచార హక్కు ఉపయోగించి తెలుసుకోవడం జరిగింది )

కొన్ని చట్ట విరుద్ధమైన మరియు అసంబద్ధమైన తీర్పులు ఇస్తున్నారు. ఒక అప్పీలులో అడిగిన సమాచారం ఇంతకు ముందు ఇంకొకరు అడిగారని, రికార్డు బాగోలేదు కాబట్టి అతనినే అడిగి తీసుకొమ్మని ఆదేశాలు జారీ చేసారు. మరి ఆ పాత వ్యక్తి ఇస్తాడని నమ్మకం ఏమిటి? మరొక కేసులో ప్రజా సమాచార అధికారి ఉత్తముడిగా కనిపిస్తున్నాడని కాబట్టి అతని వాదనను నమ్మవచని పేర్కొన్నారు. పాపం అలా కనిపించని వారి పరిస్థితి ఏమిటో? 4 సంవత్సరాలలో కేవలం 14 పెనాల్టీలు మాత్రమే విధించారు. సమాచారం ఇవ్వనందుకు రెండవ అప్పీలుకు వచ్చినప్పుడు జరిమానా ఎందుకు విదించకూడదో కారణాలు కూరుతూ షోకాజ్ నోటీసు తప్పనిసరిగా జారీ చేయాలని సెక్షను 20 లో స్పష్టంగా పేర్కొనడం జరిగింది. కాని మన కమీషన్ వారు మాత్రం ఎన్ని కేసులలో షోకాజ్ నోటీసు జారి చేశారో మాట్లడుకోకపోవడమే మంచిది. ఇది కేవలం పొరబాటుగా తీసివేయలేము. దీనిని నిర్లక్ష్యం మరియు ప్రభుత్వ అధికార్ల కొమ్ము కాయడంగా లేక చట్ట విరుద్ధమైన చర్యగా మాత్రమే పరిగణించాలి. అప్పీళ్ళతో బాటు జత చేసే రుజువు పత్రాలపై సంతకాలు లేవని, పత్రాలు లేవని అప్పీళ్లను 4 నెలల తరువాత త్రిప్పి పంపిన సందర్భాలు ఎన్నో, ఎన్నెన్నో. ఇవన్నీ చూసిన అప్పీలుదారులు కమీషను కేవలం అధికార్ల తప్పులు కప్పిపుచ్చాదానికేనని భావిస్తున్నారు. ఈ భావనను తొలగించాల్సిన అవసరం ఎంతైనా ఉంది.

ఇదే కాకుండా మన కమీషనర్లు అపీల్లను పరిష్కరించడంలో చాలా జాప్యం చేస్తున్నారు. “సి జె కరీరా” అనే “స హ” ఉద్యమకారుడు ఒక విశ్లేషణలో చాలా నిర్ఘాంత పరిచే విషయాలు వెలికి తీసారు. వారు చేసిన విశ్లేషణ ప్రకారం సగటున ఒక్క అప్పీలు పరిష్కరించడానికి ప్రభుత్వానికయ్యే అయ్యే ఖర్చు రూ. 40,683 గా ఉంది. కమిషనరు దిలీప్ రెడ్డి విషయంలో అత్యదికముగా రూ. 56,516 గా ఉంది. దీనికి ప్రధాన కారణం వారు అప్పీళ్లను సాగతీస్తూ పోవడమే. అప్పీలు దారుడు హాజారు కాని సమయంలో తీర్పులు ప్రకటిస్తున్న కమీషనర్లు ప్రజా సమాచార అధికారి రాని పక్షంలో మటుకు కేసు వాయిదా వేస్తున్నారు. ఇది కేవలం పక్షపాత ధోరణి. కొన్ని కేసులు 7 నుంచి 10 వాయిదాలు వరకు సాగుతున్నాయి. దీని వలన దూర ప్రాంత ప్రజలకు ఎన్నో ఇబ్బందులు, ఖర్చులు జరుగుతున్నాయి. ఒక రోజులో కేవలం ఒక కమీషనరు మాత్రమే హియరింగ్ చేపడుతున్నారు. కారణం అడిగితే స్థలాభావం - అప్పీలుదార్లు, అధికార్లు కూర్చోవడానికి స్థలం లేదు - అని చెబుతున్నారు. ఇది ఇలాగే కొనసాగితే కోర్టుల లాగ కమీషనుపై కూడా సామాన్యులకు నమ్మకం సడలిపోతుంది. ఇది చట్ట స్ఫూర్తికి పూర్తి విరుద్ధం అవుతుంది. మేము సమాచార హక్కు ప్రచార ఐక్య వేదిక అను కూటమి ద్వారా పలు మార్లు కమీషను వారికి ఎన్నో సూచనలు చేయడం జరిగింది. ఈ సూచనల ద్వారా ఖర్చు లేకుండా అప్పీలుదార్ల సమస్యలు తీరుతాయి. మరియు జాప్యం కూడా తగ్గించవచ్చు. కానీ వీటిని పెడచెవిన పెట్టారు. మర్మం పెరుమాళ్ళకెరుక.

మనముందున్న ఒక పెద్ద సమస్య కమిషన్ వారి పారదర్శకతను, జవాబుదారీతనాన్ని పెంచడం. దీనికి ప్రధాన అవరోధకాలు వారి నిర్ణయాలే. ప్రతి ఉత్తర్వులొనూ అప్పీలును ఎందుకు ఆమోదిస్తున్నారో లేక తిరస్కరిస్తున్నారో విస్పష్టంగా చెప్పాలి. సివిల్ కోర్టు అధికారాలు ఉన్నాయని చెప్పోకొనే సంస్థ కోర్టు వారి ఉత్తర్వులను ఒకసారి గమనిస్తే తమ లోటుపాట్లు అర్ధం అవుతాయి. ఉత్తర్వులో స్పీకింగ్ ఆర్డర్ (కమీశనరు తీర్పు వెలువరిస్తూ ఏమి మాట్లాడతారో, ఆ విధముగా అన్నమాట) ఉండాలి కాని అలా జరగటం లేదు. 3-4 వాక్యాల పొడి ఉత్తరువుతో సరిపెడుతున్నారు. ఇది చట్ట విరుద్ధం. కొందరు కమీషనర్లు ఉద్యమకారులపై వ్యక్తిగత దూషణలకు దిగుతున్నారు. వారికి సమాచారం రాకుండా చేస్తున్నారు. ఇది చాలా హేయమైన చర్య. ఈ మధ్య కాలంలో కమీషనులో ఒక ఆందోళన కలిగించే నిర్ణయం తీసుకోబడింది. దీని ప్రకారం తప్పులు ఉన్న దరఖాస్తులను నిరాకరించే అధికారం కమీషనులో క్రింది స్థాయి అధికారులకు ఇవ్వబడినది. దీని పర్యవసానముగా ఎన్నో అప్పీళ్ళు కమీశానర్లను చేరకుండా తిరస్కరించబడుతున్నాయి. ఇటువంటి అప్పీళ్ళ రికార్డు కూడా సక్రమంగా చెయ్యటంలేదు. ఇది క్రింది స్థాయి అధికార్లు ప్రజా సమాచార అధికారితో కుమ్మక్కయ్యే అవకాశాన్ని కల్పిస్తోంది. దీనిని తక్షణమే రద్దు చేయాల్సిన అవసరం ఎంతైనా ఉంది. ( ఈ సమాచారం రాష్ట్ర కమీషన్ లో సమాచార హక్కు ఉపయోగించి తెలుసుకోవడం జరిగింది )

ప్రభుత్వ భాద్యత

ప్రభుత్వం తన భాద్యతను పూర్తిగా విస్మరిస్తోంది. చట్టంలోని సెక్షను 26 లో స్పష్టంగా ఈ చట్టం యొక్క ప్రచార భాద్యత ప్రభుత్వం పై మోపబడింది. కాని ప్రభుత్వం ప్రజలలో అవగాహన కల్పించుటకు కొరకు నాలుగు సం.లలో కేవలం రూ. ఏడు లక్షల పన్నెండు వేలు మాత్రమే ఖర్చు పెట్టింది. ఇదే సమయంలో ప్రభుత్వం చేపడుతున్న వివిధ కార్యక్రమాల ప్రచారానికి మాత్రం రూ 500 కోట్లకు పైగానే ఖర్చు పెట్టింది. దీన్ని బట్టి మన రాష్ట్ర ప్రభుత్వానికి ఈ చట్టం పట్ల ఉన్న నిబద్దత అర్థం అవుతుంది. ఇది నిరాశ కలిగించే తిరోగమన మార్గము. ప్రైస్ వాటర్ కుపెర్స్ (PWC) వారు కేంద్ర ప్రభుత్వానికి చేసిన సర్వే లో కొన్ని దిగ్బ్రాంతి కలిగించే విషయాలు చెప్పారు. 100 కి కేవలం 23 మందికి మాత్రమే ఈ చట్టం పై అవగాహన ఉంది అని తేల్చారు. NCPRI – RAAG సర్వేలో ఇదే కేవలం 40% మాత్రమే అని తేల్చారు. ఏంతో మంది సామాన్య ప్రజలు దీనిని తమ హక్కుల కోరకై, ప్రభుత్వ పథకాల అమలుకై వాడుకొంటున్నారు. ఎన్నో కుంభకోణాలు ఈ చట్టం వాడుకతో బయట పడ్డాయి. ఈ కుంభకోణాలు బయటపడటం ద్వారా ప్రభుత్వానికి ఆదా అయిన సొమ్మే కొన్ని కోట్లలో ఉంటుంది. మరి అవగాహనకు ప్రభుత్వ కేటాయింపులు ఎక్కువ చేస్తే ఇంకా ఎంతో ప్రజా ధనము ఆదా అయ్యే అవకాశాలు ఉన్నా చేయకపోవడమ చూస్తే అధికారంలో ఉన్న పెద్దలు తమ తప్పిద్దాలను బయటపెట్టే అన్ని మార్గాలను మూసే ప్రయత్నంలో చాలామేరకు క్రుతక్రుత్యులయ్యారనే భావన వస్తోంది. వివిధ స్థాయిల్లో ఉన్న ప్రభుత్వ యంత్రాంగానికి రికార్డులు క్రోడికరించడానికి తగిన నిధులు ఇవ్వడం లో ప్రభుత్వ అనాసక్తి చట్టం పట్ల వారికున్న నిబద్దతను తెలియజేస్తుంది. ( పైన పేర్కొన్న సమాచారం “సమాచార హక్కు” ఉపయోగించి తెలుసుకోవడం జరిగింది )

ప్రజలు ఏమి చేయాలి?

ఈ చట్టాన్ని సామాన్య ప్రజలు పోరాడి సాదించుకొన్నారు. దీనిని కాపాడాల్సిన బాధ్యత కూడా మన పైన ఉన్నది.

1. చట్టం గురుంచి మీకు తెలిసిన వారికి అవగాహన కల్పించండి.

2. ప్రభుత్వ పనులకి, సేవలకి సంబందించిన నియమాలు, గడువులు ఈ చట్టం ఉపయోగించి తెలుసుకోండి.

3. అప్పీలు హియరింగ్ సమయం లో షోకాజ్ నోటీసు జారి చేయమని, జరిమానా విదించమని పట్టుబట్టండి.

4. లంచావతారుల్ని ప్రోత్సహించకండి.

పైన సూచించిన విషయాలు ఆచరిస్తే చట్టాన్ని కాపాడుకోవటంలో ఎంతో కొంత సఫలీకృతం అవుతాము.